Formaty

JPG – popularny format zapisu plików graficznych JPEG, potrafi zachowywać informację o 24-bitowym kolorze ze stuprocentową wiernością. Jednak możliwe jest także pominięcie niektórych szczegółów, co spowoduje znaczne zmniejszenie rozmiaru pliku wynikowego. Taka procedura nosi nazwę kompresji stratnej i powoduje utratę jakości obrazu. Jednak niski stopień kompresji nie spowoduje znaczących różnic i zmian jakości obrazu widzianych ludzkim okiem. Zastosowanie kompresji w przypadku plików w formacie JPEG powoduje spore zmniejszenie ich rozmiarów, dzięki czemu są one chętnie stosowane w fotografii cyfrowej. Obrazy zachowane w tym formacie mają rozszerzenie: *.jpg lub *.jpeg.

GIF – obraz zachowany w tym formacie może być: czarno-biały, w skali szarości lub kolorowy (maksymalna ilość kolorów to 256 barw). Dzięki kompresji format GIF cechuje się bardzo niewielkim rozmiarem, a dużą zaletą jest możliwość utworzenia prostych animacji. Dzięki tych cechom format ten jest ciągle bardzo powszechny w zastosowaniach internetowych. Pliki w tym formacie mają rozszerzenie *.gif.

PNG – format PNG został opracowany z myślą, że zastąpi format GIF. Zaletami formatu PNG są: możliwość obsługi stopniowanej przezroczystości (tzw. kanał alfa) oraz obsługa głębi koloru, która jest mniejsza niż 8-bitowa (zawiera poniżej 256 kolorów). Możliwości ograniczenia palety barw, a co za tym idzie zmniejszenie rozmiarów pliku sprawdza się w zastosowaniach takich jak zrzuty ekranu, czy przenoszeniu na format cyfrowy dokumentów z pieczątkami i odręcznymi notatkami, wykresów, czy prostych szkiców i grafik. W przypadku materiałów, które zostały zeskanowane, zmniejszenie rozmiarów pliku można osiągnąć przez zwiększenie kontrastu. W formacie PNG zapisywać można również bardzo szczegółowe fotografie. Wysoką jakość zapewnia możliwość zapisania pliku w z co najmniej 20-bitową głębią koloru, co zapewnia precyzję przenoszonych danych, której nie mają formaty zapisujące z kompresją stratną, takie jak JPG. Pliki w tym formacie mają rozszerzenie *.png.

BMP – format zachowywania grafiki rastrowej BMP opracowany został dla systemu OS/2, ale popularność przyniosło mu zastosowanie go jako podstawowego formatu plików graficznych w systemie Windows. Pliki w formacie BMP pozwalają zapisywać obrazy o głębi kolorów do 24-bitów, co wynosi około 16,7 milionów kolorów. Możliwa jest również ich kompresja. Ten rodzaj plików ma rozszerzenie *.bmp.

 Adobe Flash (dawniej Macromedia Flash) – program komputerowy, technologia tworzenia animacji z wykorzystaniem grafiki wektorowej na zasadzie klatek kluczowych. Powstałe pliki .swf, zwane często „plikami Flash” można odtwarzać na stronie za pomocą przeglądarki internetowej z zainstalowaną odpowiednią wtyczką (np. Adobe Flash Player) lub w oddzielnym programie do tego przeznaczonym. Pliki Flash są najczęściej wykorzystywane do reklam internetowych, internetowych prezentacji i animacji. Istnieją również całe strony internetowe całkowicie oparte o pliki Flash.

PSD – format macierzysty Photoshopa. Pozwala on na zachowanie wszelkich wprowadzonych ustawień obrazka podczas edycji w Photoshopie. Format PSD zwykle podlega jeszcze bezstratnej kompresji.
Ponieważ Photoshop jest najpopularniejszym programem do grafiki bitmapowej, więc jego format czyta praktycznie każdy szanujący się program. Nie zmienia to jednak faktu, że ukończone grafiki powinno się zapisywać w bardziej neutralnych formatach, jak np. TIFF, PNG, JPEG.

TIFF [tif] (Tagged Image File Format) – jest to uniwersalny format zapisu grafiki bitmapowej. Czyta go każdy lepszy program graficzny. Przy zapisywaniu w tym formacie możemy włączyć, w zależności od używanego programu szereg kompresji stratnych i bezstratnych. Uniwersalnym sposobem kompresji jest kompresja niestratna LZW i należałoby zawsze z niej korzystać. Kompresowany TIFF zajmuje zwykle od 50 – 60% mniej miejsca.
Jest to powszechny format stosowany przez grafików komputerowych.

BMP – jest to najpupularniejszy w środowisku Windows format zapisu danych graficznych. Może zachowywać obrazy w dowolnej palecie kolorów. Format BMP jest formatem systemowym systemu Windows. Można go wykorzystać do robienia ikonek. Wówczas wystarczy zmienić rozszerzenie z bmp na ico. Stosuje się go do tworzenia skór do wielu, wielu, wielu programów. Jednak praktyczność tego formatu pozostawia wiele do życzenia. Nie jest to lubiany format wśród grafików. Format BMP tworzy niepotrzebnie zbyt duże pliki poza tym stosuje niejawną kompresję stratną.
Podsumowując to, żaden grafik nie zapisze swojego dzieła w tym formacie.

PCX – jest to bardzo stary format. Niektórzy twierdzą, że iż mimo swojego wieku i tak jest lepszy od BMP, gdyż nie stosuje kompresji stratnej. Oczywiście tworzy duże pliki wyjściowe, ale o doskonałej jakości. Niektórzy graficy twierdzą, że jest to najlepszy format dla prezentacji ekranowych.

JPEG [jpg]– znienawidzony przez grafików komputerowych format. Stosuje on kompresję silnie stratną, którą jednak można kontrolować za pomocą dostępnych opcji w programach kompresujących. Format ten został opracowany na potrzeby Internetu i tylko tam się doskonale sprawdził. W innym przypadku nikt prawdziwego grafika nie zmusi do zapisania swojej produkcji w tym formacie. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to najlepszy format do prezentacji fotografii w Internecie. Jeszcze lepszy, to JPEG 2. Pozwala on skompresować grafikę silniej niż obecny, przy niezauważalnej stracie jakości. Niestety JPEG 2 jest młodym formatem i rozpowszechnianym na licencjach, co go praktycznie eliminuje z zastosowań amatorskich

 GIF – stary poczciwy format zapisu danych graficznych. Doskonale nadający się do zastosowań internetowych. Potrafi zapisywać kolory indeksowane (256 kol), przez co można mu podać ilość kolorów w jakich ma zostać zapisana dana grafika. Pozwala to na drastyczne zmniejszenie objętości pliku. Format ten doskonale nadaje się do zapisu grafik mających zastosowanie jako przyciski w stronach WWW (czyli do grafik mieszczących się w przedziale 256 kolorów, a najlepiej jeszcze mniej. Stosując ten format należy sprawdzić, jak spadnie jakość grafiki, po zmniejszeniu kolorów np. do 50). Format ten jest bardzo dobrym formatem do zapisu prostych 2,3, 4 i więcej kolorowych grafik. Tworzy wtedy zaledwie nawet kilku bajtowy plik wyjściowy. Poza tym obrazki w formacie GIF szybko się wczytują i posiadają opcję kanału alpha, czyli tzw. kanału selekcji pozwalającego na utworzenie przeźroczystości danego obrazka. Format ten na początku był dostępny za free, jednak z powodu wzrostu jego popularności w sieci (a uwierzcie mi, jego popularność jest wciąż większa niż JPEG) firma, która go wyprodukowała  zażyczyła sobie opłat licencyjnych. M.in. dlatego ten format został wykluczonych z darmowych programów graficznych, jak np. GIMP.

PNG – to format opracowany specjalnie na potrzeby Internetu, mający status free. Wyjątkowość tego formatu polega na tym, że pozwala on zachowywać grafiki w 24bit palecie kolorów wraz z utrzymaniem przeźroczystości (kanał alpha). Format ten pozwala również na całkiem przyzwoitą kompresję z zachowaniem bardzo wysokiej jakości. Często wielkość pliku PNG jest niewiele większa od tego samego pliku skonwerterowanego do formatu GIF. Np. „TheGIMP” posiada jeszcze dodatkowe opcje zapisu PNG, w efekcie w trybie „indexcolor” PNG jest zwykle o kilkanaście kilobajtów mniejszy od GIFa!!!
Format PNG na stałe zagościł w okienkowych środowiskach UNIXowych m.in. ze względu na oferowaną jakość, wielkość plików i dostępność (free). Wszelkie UNIXowskie ikonki wykonane są w formacie PNG. Osobiście uważam to za bardzo praktyczne posunięcie.
Obecnie jednak graficzne środowiska UNIX – owe zwróciły się bardziej w stronę formatu XPM pozwalającego na umieszczanie sekwencji obrazków, czyli dokładnie to co ICO, ale w szerszym znaczeniu. Sądzę, że XPM coraz częściej będzie się pojawiał w tych systemach.

EPS – ten format został opracowany przez firmę Adobe, aby służył do wydajnego drukowania grafiki na drukarkach PostScriptowych. Ponadto format ten umożliwia zapis grafiki jako obraz pięcioczęściowego pliku DCS – jedna część zawiera obraz w niskiej rozdzielczości (72dpi) służący do generowania podglądów, a pozostałe 4 części, to wyciągi barwne CMYK w pełnej rozdzielczości. Takie rozłożenie pliku pozwala na szybkie wyświetlanie na ekranie, jak też szybkie drukowanie oraz eksport do programów DTP. Natomiast wadą tego formatu jest jego wielkość.

PDF – a to kolejny najnowszy wynalazek Adobe, dzięki któremu nastał renesans w „przenośnej” poligrafii. Otóż format ten pozwala na zapis wszelkich ustawień związanych z drukowaniem, przez co jakość wydruku jest doskonała. W tym formacie obecnie są zapisywane całe książki przeznaczone do druku, magazyny, czasopisma, e-booki. Format ten pozwala na łączenie poszczególnych stron, tworząc całą książkę. Do przeglądania takich złożonych plików niezbędny jest program pozwalający je odczytywać. Na szczęście każdy współczesny system operacyjny jest wyposażony w przeglądarkę PDF.
Jednym słowem, Adobe udał się ten format.